پندهای عقل دور اندیش را

من پذیرفتم که عشق افسانه است

این دل درد آشنا دیوانه است

می روم شاید فراموشت کنم

با فراموشی هم آغوشت کنم

می روم از رفتنم دل شاد باش

از عذاب دیدنم آزاد باش

گرچه تو تنهاتراز ما می روی

آرزو دارم ولی عاشق شوی

نظرات شما عزیزان:

maryam

ساعت19:20---26 شهريور 1395

this poem is great

آیدا

ساعت16:20---14 مرداد 1395

چه قشنگ....
وبلاگت حرف نداره

ناشناسسسسسسسسسسس

ساعت16:32---10 خرداد 1395

تو مرا یاد کنی یا نکنی من به یادت هستم
آرزویم همه عمر سرسبزی توست

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: